Vermeer’in cephe ışığının aksine, Manet’in ışığı önden gelir; sertçe bir ışıktır ve vurduğu nesneleri belirginleştirerek birbirinden ayırır. Hatta öyle ki, ışığın giderek etkisini kaybetmesi mevzubahis değildir, tam aksine Manet işi bazen de ışıktan uzak nesnelerin aydınlatılmasına vardırır.

Gerçekte böyle bir ışık, parçalı bulutlu bir havada yansıyarak nesnelere ulaşan ışıkta görülebilir.

Mesela; ‘Kırda öğle yemeği’ tablosunda bakalım; tablonun en çok ışık alan nesnesi tablonun tam ortasında oturan kızın (Victorine Louise Meurent) üzerindedir. İşin tuhaf tarafı, ışığa modelden daha yakın olan resmin önündeki natürmort’e modelden daha az ışık verilmiş ve en arkadaki kadın da ışık kaynağından uzak olduğu için daha az ışık alması gerekirken, daha çok ışıkla belirginleştirilmiştir.

Tablonun geneline bakınca, ressamın bu ışık düzensizliği tercihi açıkça görülür.

Sanatçının diğer bir eseri olan ‘Folies-Bergère’de Bir Bar’ isimli çalışması da aynı tip ışıklandırmanın etkileri görülür. Bu resimde de ışık öndendir ve yine resmin izleyiciye göre sol üst tarafında açıkça aydınlatılmış bir kadın silueti göze çarpar.

© A.Tufan Palalı

Edouard Manet, A Bar at the Folies Bergère, 1882

Edouard Manet,The Luncheon on the Grass_1863